Şu noktaya tekrar bakın. Orası evimiz. O biziz. Sevdiğiniz ve tanıdığınız, adını duyduğunuz, yaşayan ve ölmüş olan herkes onun üzerinde bulunuyor. Tüm neşemizin ve kederimizin toplamı, binlerce birbirini yalanlayan din, ideoloji ve iktisat öğretisi; insanlık tarihi boyunca yaşayan her avcı ve toplayıcı, her kahraman ve korkak, her medeniyet kurucusu ve yıkıcısı, her kral ve çiftçi, her aşık çift, her anne ve baba, umut dolu çocuk, mucit, kâşif, ahlak hocası, yoz siyasetçi, her süperstar, her "yüce önder", her aziz ve günahkâr onun üzerinde - bir günışığı huzmesinin üzerinde asılı duran o toz zerresinde.
Evrenin sonsuzluğu karşısında dünya çok küçük bir sahne. Bütün o generaller ve imparatorlar tarafından akıtılan kan nehirlerini düşünün, kazandıkları zaferle bir toz tanesinin bir anlık efendisi oldular. O zerrenin bir köşesinde oturanların başka bir köşesinden gelen ve kendilerine benzeyen başkaları tarafından uğradığı bitmez tükenmez eziyetleri düşünün, ne çok yanılgıya düştüler, birbirlerini öldürmek için ne kadar hevesliydiler, birbirlerinden ne kadar çok nefret ediyorlardı.
Böbürlenmelerimiz, kendimize atfettiğimiz önem, evrende ayrıcalıklı bir konumumuz olduğu hakkındaki hezeyanımız, hepsi bu soluk ışık noktası tarafından yıkılıyor. Gezegenimiz, onu saran uzayın karanlığı içinde yalnız bir toz zerresi. Bu muazzam boşluk içindeki kaybolmuşluğumuzda, bizi bizden kurtarmak için yardım etmeye gelecek kimse yok..
Tanıdık geldi mi ? Büyük düşünür ve hayalperest Carl Sagan'ın bu sözleri. Bunları gerçekten farkındalıkla dinleyen ve bir nebze ne kadar alçak gönüllü olmamız gerektiği hakkında düşünen insanlar için bu dizelere ne kadar da tüyler ürpertici. Tüm bu kaos ve karmaşanın ortasında insanların empati ve alçakgönüllülüğün sadece dilinde olduğunu fark ediyorum ve buna bilimle dikkat çekmek istedim. Tüm evrende bu kadar çok olasılık varken, belki de faklı konumlanmış dünyaları bilebilseydik eğer yaşamımızın o kadar da bir önemi olmayacakken bu kibir ve ego neden ?
Benim aklıma bir fikir geliyor sanırım... Farkındalık eksiğimizden olabilir mi ? yada farklı bakış açılarını bir nebze olsun anlamaya çalışmak yerine kendi fikrimizi diretmemiz? Belki de çocukluktan bugüne bize öğretilen motomot öğretilerdir ve biz bile aslında tam olarak inanıp inanmadığımızı bilmediğimiz fikirleri savunmaya devam ediyoruzdur..Bu fikirleri gün yüzüne çıkartıp sorgulamanında zamanı gelmedimi sizce ?
Sevgiyle...
