Ve bunu yapabileceğinizi sanıyor musunuz ?Herhangi bir şeyin şimdinin dışında vuku bulması yada olması mümkün mü ? Yanıt sizce de aşikar değil mi?
Hiçbirşey geçmişte vuku bulmamıştır.O şimdi'de vuku bulmuştur.
Hiçbirşey gelecekte vuku bulmayacaktır.O şimdi'de vuku bulacaktır.
Eckhart Tolle'nin bu satırlarnı okurken dağarcığıma ekilen farkındalık tohumlarının o an içinde farkında değildim ,birkaç gün içinde filizlenmeye başlamış olacaklar ki gündelik yaşantımda aslında orada bulunmadığımı farkettim , ya geçmişle ilgili varsayımlarda bulunuyordum ya da gelecekle ilgili olası senaryoları irdeliyordum. Arada bir de farkındalık esintisi beni şöyle bir yokluyor ve ^bu düşüncelerin gerçek mi ? ^ diye bana soruyordu ve böylelikle iki zıt karakterin kendi içinde birbirlerini ikna etme çabası başlıyor, kendi aralarında girdikleri fırtınalı tartışmalar beni girdap gibi içine çekiyordu.Bir yandan mantıklı tarafım ^ hayır bu düşündüklerin sadece varsayım böyle de olmayadabilir ;o ilişkin,o sınavın,umarım olmaz dediğin o olay... Hem endişelerimizin çoğu zaten varsayımdan ibaret değil mi ? Ama birde öbür taraf var ki... Ah o öbür taraf , karanlığın öbür yüzü, geceleri uyku katili, korkuların ilk durağı. O hiç bu mantıklı açıklamalardan anlar mı ... Ben ^bunlar sadece olası senaryolar. Daha olmamış bir şey için endişe etmek ve üzülmek ne kadar da mantıksız^ dedikçe. O da ^ Evet ama bence bu olasılığı da düşün, ona göre plan yap yoksa zor durumda kalırsın!! Hatta dur dur bak şu da olabilir, bu da olabilir...^ diyerek beni sürekli tetikte tutma çabasına giriyor ve eğer onunla birlikte akıntıya sürüklenirsem beni daha da içine çekiyordu. Sonra düşünmeye başlıyorum... ben anda farkındalığı bilmiyorken de varsayımlar üstüne planlar yapıyor ve yarattığı akıntıda farkında olmadan sürükleniyordum . Ama bu karanlık köşem ,beynimin kaçış planları yapan kısmı, sanki bu farkındalık olayını öğrenmeye başladığımdan beri rahatsız olmaya başladı. Adeta o küçük yaramaz bir canavardı ,yattığı ininden beni yönlendirmeye çalışıyordu ve ben onun nerede uyuduğunu bilmiyordum ama ne zamanki onu farkettim ,inine şöyle bir göz gezdireyim dedim ki o da bu durumdan rahatsız olmaya başladı. Bu rahatsızlıkla birlikte anda kalma çabama saldırıyordu , bu da kendi içinde tartışmalara ve daha çok olası durumların gün yüzüne çıkmasına sebep oluyor ve bir süre sonra artan stres faktörü ile birlikte işin içinden çıkılmaz bir hal alıyordu.
Aslında bu küçük canavarla empati kurduğumda onun da kendine göre haklı olduğunu farkettim , sonuçta kendini koruma içgüdüsü bize evrimin verdiği bir miras...Evet çok eski atalarımızda olduğu gibi her gün ölümle yüzyüze gelmiyor olabiliriz fakat günümüzde de ödememiz gereken faturalar, bitirmemiz gereken okullar ve belki de sorumluluğunu aldığımız insanlar, çocuklar var. Hal böyle olunca olası senaryoları süzgeçten geçirmemek, olası olaylar için plan yapıp kendimizi korumaya alma çabasına girmemek mümkün değil gibi görünüyor.
Ama iyi haber şu ki Tolle^ninde dediği gibi hiçbirşey geçmişte vuku bulmamıştır ve gelecekte vuku bulmayacaktır. Çünkü biz şu anki bilincimizle sadece bu anı yaşıyoruz .Ve o olası senaryo filmleri de hali hazırda şu andaki bilincimizde sahne alıyor. Yani olumlu veya olumsuz düşünelim, planlar yapalım yada yapmayalım bu durum sadece içinde bulunduğumuz zaman ile ilişkili. Peki bu bilginin bize ne faydası var? Bunu biliyor olmak bizi içimizdeki bu küçük canavardan kurtarabilecek mi ? Hayır. Amaç zaten bir kurtuluşta değil ve ona da belli bir derece ihtiyacımız var sonuçta evrim sürecinde sürüngen beynimizden bize yadigar ^savaş ya da kaç ^ politikası izleyen bu küçük canavar bizi ayakta tutmak için bir dereceye kadar orada olmalı. Ama şu da var ,neden ona gereğinden fazla rol yüklüyoruz ? Bunu farkında olmadan neden yapıyoruz ? O sadece bize belli yerlerde uyarı vermesi gereken, sadece biz izin verdiğimizde danışma verme rolündeyken neden patron edasıyla bizi sürekli yönlendirmesine izin veriyoruz ? Bu alışılmış düşünce ve olasılıklar döngüsünü artık kırmanın zamanı gelmedi mi ? Belki bu alışılmışlığın içinden çıkmak ve bu ininde yatanı gözlemlemeyi öğrenmek zaman alacak. Düşünceleri etiketlemeden farkındalıkla izlemek malesef bizlere çocukluk yaşlarımızda öğretilen bir şey değil. Fakat zaman içinde kendimizi bu yönde eğitebiliriz .Olasılıklar silsilesinin gelmeye başadığını hissettiğimiz anda ona kapılmadan, düşünceleri etiketlemeden gözlemlemeyi öğrenebiliriz .
Peki bu bize ne kazandıracak ? Stres faktörünün bir nebze azaltmak ve ileride oluşabilecek kronik hastalıkların önüne geçmek sağlık açısında en önemli kazanım olabilir. Bunun dışında benim içinde büyük öneme sahip olan bilinçli farkındalık ve bunu deneyimledikçe önceden farkında bile olmadığımız küçük şeylerden mutluluk duyma. Biraz çaba, biraz gözlem , değişime inanç ve gösterilen sabırla her şeyin mümkün olabilieceğin inanıyorum.
Herşey farkındalıkla başlar
Sevgiler.. .Açelya