Direnmeyi bırakamayan hali bırak... Elinizde tuttuğunuz kızgın bir kömürü nasıl bırakırsınız ?

Belki de o kömürün varlığını sorgulayarak. Kaldı ki kömürün olmadığını fark edersek artık tutacak bir şey de kalmaz. Peki sizde gündelik hayatınızda olmayan kömürleri tuttuğunuzun farkında mısınız ?Hem de o kömürler elinizi yakmaya devam ettiği halde... bu kömürler bazen kabul edemediğimiz durumlar , bazen de korkularımız. Müdahale edemediğimiz ama bir o kadar müdahil olmaktan kendimizi alıkoyamadığımız duygusal girdaplar. Herhangi bir olayın vuku bulması sonucu olmasından korktuğumuz ve tasalandığımız süreçler ,bazen de iş yerleri veya sosyal ortamlarda aslında bizimle hiçte ilgisi olmayan durumlar hakkında tasalanmak. Fark etmesekte bu sürece müdahil olduğumuzda zihnimizde o konuyla alakalı belli düşünce kalıpları oluşmaya başlıyor ve beyin bilinçsizce ^acaba bu durum benim başıma gelse ben ne yapardım ? ^ sorusuna yanıt arıyor. Ve beynimiz aslında kör olduğu için, yani olanın tam olarak bizimle mi ilgili yoksa tehdit oluşturmayan bir durum mu ayrımına varamadığı için olasılıklarla ilgili bir savunma mekanizması geliştirmeye başlıyor. Bu mekanizma duygusal stres, beden de gerginlik ve kasılma ,hatta vuku bulan olayla ilgili geçmişten gelen bir anımız varsa onu da su yüzüne çıkartarak stres faktörüne bir yük daha bindiriyor. Peki nasıl olacakta bu süreçlere dahil olmayacağız ? Olanlara kayıtsız mı kalacağız ?

Aslında buna sınırlı bir cevap verebiliyorum. Şöyle ki olan oluşum bizi tehdit etmiyorsa olaya belli bir derece müdahil olabiliriz. Kişisel sınırımızın tam içine almadan , o duygusal girdaba teslim olmadan... Bazen bir arkadaşımızın başına gelen üzücü bir olaya empati ile yaklaşarak onu anladığımızı ifade ederek ama bedensel ve zihinsel olarak bundan olabildiğince etkilenmeyerek. Bu durumda aslında kayıtsız kalmak bir yana dursun , olaya belli bir perspektiften bakıp tam olarak o anda olabilmek, orayı dinlemekle olabiliyor ve böylece tam bir farkındalık geliştirmiş oluyoruz.

Burada tabi ki farkındalığı geliştirmek ve anda bulunmak en önemli etken, ama bir düşünsenize biz bu farkındalığı koruyamadığımız zamanlarda ne kadar çok duygusal girdaplarda kayboluyor ve

kişisel olmayan problemlere teslim oluyoruz. Dolayısıyla bırakın kömürler şöminelerde kalsın ,onları elinize alıp incelemek yerine belki farkındalıkla biraz su alıp üstlerine dökerek belli bir derece korlarına merhem olabilirsiniz.

Farkındalıkla kalın...

sevgiler.... Açelya