"Dağ Metaforunu" Yanlış Mı anladık ?

Büyüklerimiz, çocukken öğütlediler ya bize "hayatta sağlam duracaksın" , "zorluklara karşı dağ gibi olacaksın". diye. Zaman zaman bu dağlar kadar sağlam duramadık dimi. Bazen bizden güçlü durmamız beklendiği için "kendimiz gibi olamadık ". Ama insanız sonuçta, ne fazla ne eksik . Oysa ki zayıflık değildi başarısızlıklar ve öğrenilen her tecrübe. Belki de yanlış anladık "dağ gibi olmanın" ne demek olduğunu. O zaman buna biraz daha açıklık getirelim mi ?

Her insan bir "dağ" ile özdeşleştirilebilir aslında , bazen dağ' a gelip bakarlar ve " bugün başı çok bulutlu onu görmek için iyi bir zaman değil" derler. Kızgın olduğu zamanlar olabilir ve üzerindeki taşları gövdesinden silkeleyebilir. Sonra kışı yaşar tepesine karlar yağar , üzerine yağmur gelir . Ve mevsimler geçer elbet yaz da gelir dağ ' a , üstüne çiçekler düşer ve bazen eteklerinde insanlara da yer açar, onlara yuva olur. Ama görüyoruz ki özdeşleştiğimiz "bu sağlam dağ " her zaman sakin ve tekdüze değil.

Ama dağın bir sırrı var. O hayat dalgasında ve yaşadığı mevsimler de hep orada ve dik. Peki bu sağlamlığı nereden alıyor ? Bize örnek gösterilen bu sağlamlık zihnimizde "zorluklara direnç gösterme " algısı yaratmış olabilir mi ? Oysa "dağ " her geçişe esnek davranıyor. Yağmur yağarsa suyunu emiyor ve bitkilerine veriyor. Karlıyken kaynaklarına su yolu yapıyor.. Esnemeyi biliyor "koşullar iyi olmasa da " o hayatı olduğu gibi kabul ediyor.

O zaman bizde " gerçek bir dağ" olabilir miyiz ? Biraz esneyerek hayatta karşımıza çıkan güçlükleri yeni deneyimler olarak tecrübeye çevirip, ilerlemek adına yapıtaşları kurabilir miyiz ? İlişkilerimiz bittiğinde, başımıza karlar yağsa da bundan bir tecrübe edinip yeni ilişkilerimize oluklarımızdan su akıtabilir miyiz ?okulumuz ve iş yerlerimizde sorunlar yaşadığımızda, yaşadığımız duygusal yoğunluklara direnç göstermek yerine daha "esnek" ve "objektif" bir bakış açısıyla olaylara yaklaşabilir miyiz ? Peki bu söylenenler o kadar kolay mı ? Çocuktan beri kalıplaşmış olan "sert tutumumuzu" değiştirebilmek...

Zihinsel olarak "eski düşünce kalıplarını " kırıp yerine "algısal farkındalığı" getirmek elbette çaba ve emek istiyor. Fakat biliyoruz ki yaşanılan zorluklara karşı takındığımız sert tutumlar, bize bir şey kazandırmadığı gibi aksine bizleri dibe çekebiliyor.

Ve biz insanlar olarak her gün, ay , yıl değişiyoruz. Yaşadığımız mutluluklar , üzüntüler ,tutkularımız bizi şekillendiriyor ve renklerini değiştiriyor, fakat hissettirdikleri duygusal iniş, çıkışlar aynı. O zaman bu hislerden kaçınmak yerine , hepsinin hayatın içinden olduğunu kabul edebilirsek ve yapıcı bir şekilde inceleyebilirsek , acının ve mutluluğun kalbini görebiliriz ve ancak o zaman yargısızca hayatın bize anlatmak istediklerini dinleyebiliriz.

Farkındalıkla Kalın

Sevgiler Açelya