Bunu giysem ne denir ? Bunun hakkında konuşsam ne düşünürler ? Çoğumuz özgürce hareket edemiyoruz . Özgür yaşadığımızı düşünüyoruz fakat zihnimizde prangalar... Bazen savunduğumuz ideolojilerimizin ve düşüncelerimizin kabul görmeyeceğinden endişelenip susuyoruz ve hiçte katılmadığımız fikirleri onaylıyormuş gibi duruyoruz.
Ama bir yandan, şunu da biliyoruz ki onaylanmak , fark edilmek ve taktir görmek tabi ki temel duygusal ihtiyaçlarımızdan. Fakat bu ihtiyaç "zihinsel ifade özgürlüğünü" destekleyemeyecek boyutta ise hem içsel olarak hem de hayatımıza yön verebilme konusunda ciddi sıkıntılar başlıyor. Ayrıca bu gereksinimlerimiz daha çocukluk yaşlarda aileler tarafından, ilgi ve şefkatle verilebiliyor. Eksik kaldığında ise bireyler yetişkinlik yaşlarına geldiklerinde kendilerini yetersiz ve haddinden fazla onay ihtiyacı içinde hissedebiliyorlar.
Birçoğumuz da ,yaşadığımız kültür neyi kabul görüyorsa çocukluk yaşlarında ona göre yetiştirilmeye başlıyoruz. Ailelerimizin bizlere toplum kuralları ve saygı çerçevesin de yaşamayı öğretmesi doğru bir davranış biçimi. Fakat çocukların onay alabilmesi adına, onların kendi fikirlerini özgürce ifade etmelerine engel olan aileler görüyorum. Bu çocuklar böyle yetiştirildiklerinden dolayı ailelerinin ve toplumun eleştirisini almaktan sakınan ve kendilerini olduğu gibi ifade edemeyen bireyler haline geliyorlar.
Oysa ki kalıplaşmış düşünceler her zaman doğru değildir. Yeni fikirlere ve farklı bakış açılarına ihtiyacımız var , bunları eleştirilme korkusu olmadan ifade etmeliyiz ki gelişebilelim ve değişime ayak uydurabilelim. Düşünüyorum da her kaşifin yeni buluşu, eleştirilme korkusuna yenik düşseydi . Bu kaşifler ve bilim adamları, çoğu projelerinin onay alamamasına rağmen pes etmeden çağdaş buluşlarına devam etmeseydi. Bugün bu kadar gelişebilir miydik ?
Bu yüzden içinizdeki vizyonunuza dair inançlarınızı koruyun . Yeni fikirlerinize dair düşüncelerinizi araştırın, doğruluklarını test edin, ama biri size aksini söylüyor diye yeniliklerden ve araştırmaktan vaz geçmeyin. Unutmayın önemli olan hayattan "kendi" onayımızı alabilmek." Keşke eleştirilmekten korkmadan deneseydim " demek yerine, " iyi ki denemişim 'başarılı' oldum' veya 'başarısız' oldum . Ama denedim ve tecrübe kazandım demek , hayatta kendini ifade edememekten ve "ne derler " diye oturup düşünmekten yeğdir.
Ve anneler ,babalar, öğretmenler ; çocuklara ,çocuklarınıza şefkatle yaklaşın, onların düşüncelerini eleştirip , susturmadan önce bakış açılarını anlamaya çalışın. Unutmayın özgüvenin yapıtaşlarını kuran ve onları güçlü bireyler haline getiren sizlersiniz.
Farkındalıkla Kalın
Sevgiler Açelya